باز من ماندم وخلوتی ســــــــــــــرد

خاطـــــــــــــراتی زبگذشته ای دور

یادعشــــــــــقی که با حسرت ودرد

رفت وخاموش شد دردل گــــــــور

روی ویرانه های امـــــــــــــــیدم

دست افسونگری شمعی افروخت

مرده ئی چشـــــــــــم پرآتشش را

ازدل گوربرچشم من دوخــــــت 

ناله کردم که ای وای،این دوست

دردلم ازنگاهش،هراســــــــــی

خنده ای برلبــــــــــانش گذرکرد

کای هوسران،مرامی شناســی

قلبم ازفرط انـــــــــــــدوه لرزید

وای برمن،که دیــــــــوانه بودم

وای برمــــن،که من کشتم اورا

وه که بااوچه بیگـــــــــانه بودم

اوبه من دل سپردوبه جزرنــج

کی شدازعشــــق من حاصل او

باغروری که چشم مــــرابست

پانهـــــــــــــــادم برروی دل او

من به اورنــــــــج واندوه دادم

من به خــــاک سیاهش نشاندم

وای برمن،خـــــــــــدایا،خدایا

من به آغوش گــورش کشاندم

در سکــــــــوت لبم ناله پیچید

شعله شمــــــــع مستانه لرزید

چشم من ازدل تیرگـــــــی ها

قطره اشکی درآن چشم هادید 

همچوطفــــــلی پشیمان دویدم

تاکه درپایش افتــم به خواری

تابگویم که دیـــــــــوانه بودم

می توانی به من رحمت آری

 دامنم شمع راسرنگـــون کرد

چشم هادرسیاهــــی فرورفت

ناله کردم مرو،صبرکن،صبر

لیکن اورفت،بــی گفتگورفت

وای برمن،که دیـــــوانه بودم

من به خاک سیاهـــش نشاندم

وای بر من،که من کشتم اورا

من به آغوش گـورش کشاندم