شب کریسمس بود و هوا، سرد و برفی. پسرک، در حالی‌که پاهای برهنه‌اش را

 روی برف جابه‌جا می‌کرد تا شاید سرمای برف‌های کف پیاده‌رو کم‌تر آزارش

 بدهد، صورتش را چسبانده بود به شیشه سرد فروشگاه و به داخل نگاه می‌کرد.

  در نگاهش چیزی موج می‌زد، انگاری که با نگاهش ، نداشته‌هاش رو از خدا

 طلب می‌کرد، انگاری با چشم‌هاش آرزو می‌کرد.

  خانمی که قصد ورود به فروشگاه را داشت، کمی مکث کرد و نگاهی به

 پسرک که محو تماشا بود انداخت و بعد رفت داخل فروشگاه. چند دقیقه بعد،

 در حالی‌که یک جفت کفش در دستانش بود بیرون آمد...

 - آهای، آقا پسر!

 پسرک برگشت و به سمت خانم رفت.. چشمانش برق می‌زد وقتی آن خانم،

 کفش‌ها را به ‌او داد.پسرک با چشم‌های خوشحالش و با صدای لرزان پرسید:

 - شما خدا هستید؟

 - نه پسرم، من تنها یکی از بندگان خدا هستم!

 - آها، می‌دانستم که با خدا نسبتی دارید!